W roku 1631 osiedlili się tu oo. jezuici. W latach 1626 – 1780 działało tu kolegium jezuitów. Do rozbiorów Reszel znajdował się na autonomicznym obszarze podległym władzy biskupów warmińskich. Od 1772 r., gdy Reszel wraz z Warmią znalazł się w Prusach, miasto straciło na znaczeniu. W 1795 r. władze pruskie przekształciły zamek w więzienie. W latach 1806 i 1807, Reszel został dotknięty wielkim pożarem. Pierwszy zniszczył całą drewnianą zabudowę miasta, ratusz i część zamku; drugi wywołany prawdopodobnie przez więźniów na wieść o zbliżaniu się armii napoleońskiej, spustoszył do końca zamek. W 1811 r. na ostatnim w Europie stosie, spalono domniemaną podpalaczkę Barbarę Zdunk. Mimo rozpatrywania sprawy przez Izbę Sprawiedliwości w Królewcu, Ministerstwo Sprawiedliwości w Berlinie, a w końcu króla pruskiego, wykonano egzekucje na tzw. wzgórzu szubienicznym.

Po I wojnie światowej w mieście założono kanalizację. W 1924 r. Reszel został zelektryfikowany. W 1925 r. wybudowano stadion sportowy. W latach 30-tych w Reszlu powstała centrala telefoniczna.

Działania II wojny światowej nie spowodowały większych strat, miasto jednak zostało niemal całkowicie wyludnione - w 1946 r. było tu tylko 846 mieszkańców. Obecni mieszkańcy Reszla i jego okolic mają różne pochodzenie, ale przez lata wspólnego zamieszkiwania na tym terenie stali się częścią bogatej historii naszego miasteczka.

W 1984 r. powstało "Studium Rewaloryzacji Zespołu Staromiejskiego w Reszlu" i od tego momentu realizowany jest program przywrócenia zabytkowemu centrum dawnej świetności. Remont generalny zamku przeprowadzono w latach 1976-1985.